نظام سلطه بین المللی، آرمانها و مشخصه های نظامی سیاسی این ملّت را تحت عناوین مختلف به باد تهاجم تبلیغاتی گسترده خود قرار داده است. این نظام نیز ویژگی ها و اصول نظام سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی خود را به طور روشن تبیین و بیان نموده و بر آن پای فشرده است.

هرگاه پای فشاری مسئولین و مردم بر این اصول بیشتر شده، بدگویی ها و فشار روانی، نرم و خشن دشمن بیشتر شده است و هرگاه به واسطه ی رفتار و سیاست های برخی مسئولین، احساس کوتاه آمدن از این اصول شده است، دشمن نیز به لبخند و تشویق و هلهله پرداخته است؛ مثل دوره ی دولت موقت یا ریاست جمهوری بنی صدر و دوران دولت اصلاحات.

نظام جمهوری اسلامی، یک نظام اصولگراست. یعنی بر قواعد و پایه های اعتقادی، ایمانی، عقلانی و مبتنی بر فرهنگ غنی اسلامی و ملی استوار است. اباحه گری یعنی رویگردانی جزئی یا کلّی از این قواعد و اصول، شکلی از نظام اسلامی را به وجود می آورد که خوشایند قدرتهای سلطه گر غربی است.

یعنی اسلام آمریکایی و اسلام اُموی، مثل کشورهای مرتجع عربی و غیر عربی که غرب با آنها هیچ مشکلی ندارد. در طول سی سال انقلاب اسلامی، چرا هرگاه صدایی مبنی بر عدول از این اصول بلند شد آمریکا و دیگر کشورهای سلطه گر غربی و صهیونیست ها با تمام وجود از آن صداها حمایت کردند؟!

این اصول است که مرز بین جمهوری اسلامی ناب را با سایر نظامهای وابسته – ولو با ظاهر اسلامی- روشن می سازد. بایستی به این اصول در سیاستهای خارجی و داخلی از سوی مسئولین و مردم توجه کافی بشود. چرا امام می فرمود اگر دیدید مسئولین از طبقه متوسط و محرومیت چشیده به سوی طبقه مرفه و بی درد گرایش پیدا کردند، آن روز این انقلاب در خطر انحراف و سقوط است؟

چرا امام فرمود نگذارید این انقلاب به دست نامحرمان و نااهلان بیافتد و خود شماری از این نااهلان مثل نهضت آزادی یعنی لیبرالها و برخی روحانی نمایان بدتر از ساواکی را معرفی کردند؟ برای این که اینها اصول انقلاب و شاخصهای اصولگرایی را زیر پا می گذارند و کشور را دو دستی تقدیم آمریکا و صهیونیسم بین الملل می نمایند که داشتند همین کار را هم می کردند، اگر امام آن طور مردانه و با قاطعیت در مقابل جریان ملی گرایی و جریان نفاق اسلامی نایستاده بود!